Przemyślenia na temat mnie.

A to dosyć śmieszny temat. Nie przepadam aż tak za mówieniem o sobie (to po kiego grzyba masz bloga?), ale lubię spisywać myśli.

Zacznijmy od tego, że jestem z tych dziwaków. Dobrze znam spojrzenie typu "yyy... WTF??" przesyłane mi przez innych. Ostatnio trochę z tą dziwacznością przyhamowałam, ale wciąż jestem tą, co wszędzie chodzi z tą swoją papugą, ma humorki, jest dzieckiem.

Ja tak bardzo jestem dziecinna. I wrażliwa. Coś, czym normalny człowiek przejąłby się x2, ja przejmuję się x5. I z rzeczy szczęśliwych, i z tych smutnych. Podajmy przykład: z trzy tygodnie temu na kółku angielskiego robiliśmy kartki świąteczne. Potem wysyłaliśmy je do różnych krajów, taki projekt, ale mniejsza z tym. No i zobaczyłam, że jeden chłopak obok mnie trzyma taką puszkę i z niej, niczym bita śmietana, leciał sztuczny śnieg. No i wtedy ja: "OOO KURDE JAKIE ZARĄBISTE" i ekscytowałam się sztucznym śniegiem w butelce kolejne dwie minuty. Jestem pewna, że niektórzy z grona robiących kartki patrzyli na mnie z miną z serii "yyy... WTF??". Ale ten śnieg był naprawdę zarąbisty.

W sumie polubiłam tę część mojego charakteru. Dzięki niej przeżywam wszystko tak naprawdę.

Kolejną częścią mojego charakteru jest moje poczucie uczciwości i sumienie. To głupie uczucie, kiedy nie wytrę po sobie kubka, kiedy zostawiam Draco samego, albo coś w tym stylu. Często robię rzeczy wbrew swoim potrzebom, bo wiem, że sumienie nie dałoby mi spokoju. Nawet jeśli chodzi o najdrobniejsze szczegóły. Przynajmniej niczego nie będę żałować. Jednak to trochę irytujące.

Ostatnią cechą, którą opiszę, będzie moja radość z życia. Lubię zamykać się w pokoju, zakładać słuchawki, posłuchać mego ukochanego rocka i heavy metalu, zapomnieć o rzeczywistości, utonąć w oceanie myśli... ale prawdziwe życie również doceniam. Cieszę się z drobnych rzeczy. Takich jak to, że jem obiad. Że się śmieję. Że chodzę do szkoły. Ta rutyna, ta zwyczajność... potrafię w niej dostrzegać uroki. Pomimo, że to wszystko jest nudne. I Wam polecam również je zauważać!

Ostatnio w końcu nawet zaczęłam akceptować siebie. Wydłubywać i odskrobywać swoje zalety z zakamarków mojego pokręconego umysłu. Choć to i tak trudne. Zbyt długo moja samoocena było na minusie. Ale hej! Nigdy nie jest tak źle, prawda?

Przypomniało mi się, kiedy Gandalf powiedział, że prawdziwe dobro kryje się w tym codziennym życiu. Nie przytoczę cytatu, bo nie pamiętam dokładnie, co powiedział, ale naprawdę mi się to podobało. W ogóle uwielbiam Władcę Pierścieni. I Hobbita. I Gandalfa.

To chyba na tyle! Wreszcie się przemogłam i coś napisałam. Szczęśliwego Nowego Roku! Strasznie wkurza ten brak laptopa... byłoby więcej postów, gdyby nie ta cola.


~Alczens.